Probably many people have cyclic preferences: they prefer A to B, B to C and C to A for some objects of choice A, B and C. Recent work has resurrected the objection to cyclic preference that agents possessing them are open to exploitation by means of ‘money pumps’. The paper briefly reviews this work and proposes a general approach to problems of sequential choice that makes cyclic preference immune to exploitation by means of these new mechanisms.

Is the societal-level of analysis sufficient today to understand the values of those in the global workforce? Or are individual-level analyses more appropriate for assessing the influence of values on ethical behaviors across country workforces? Using multi-level analyses for a 48-society sample, we test the utility of both the societal-level and individual-level dimensions of collectivism and individualism values for predicting ethical behaviors of business professionals. Our values-based behavioral analysis indicates that values at the individual-level make a more significant contribution to (...) explaining variance in ethical behaviors than do values at the societal-level. Implicitly, our findings question the soundness of using societal-level values measures. Implications for international business research are discussed. (shrink)

Parvalbumins (PVs) are acidic, intracellular Ca2+‐binding proteins of low molecular weight. They are associated with several Ca2+‐mediated cellular activities and physiological processes. It has been suggested that PV might function as a “Ca2+ shuttle” transporting Ca2+ from troponin‐C (TnC) to the sarcoplasmic reticulum (SR) Ca2+ pump during muscle relaxation. Thus, PV may contribute to the performance of rapid, phasic movements by accelerating the contraction–relaxation cycle of fast‐twitch muscle fibers. Interestingly, PVs promote the generation of power stroke in fish by speeding (...) up the rate of relaxation and thus provide impetus to attain maximal sustainable speeds. However, immunological monitoring of diverse tissues demonstrated that PVs are also present in non‐muscle cells. The axoplasmic transport and various intracellular secretory mechanisms including the endocrine secretions seem to be controlled by the Ca2+ regulation machinery. Any defect in the Ca2+ handling apparatus may cause several clinical problems; for instance, PV deficiency alters the neuronal activity, a key mechanism leading to epileptic seizures. Moreover, atypical relaxation of the heart results in diastolic dysfunction, which is a major cause of heart failure predominantly among the aged people. PV may offer a unique potential to correct defective relaxation in energetically compromised failing hearts through PV gene transfer. Consequently, PV gene transfer may present a new therapeutic approach to correct cellular disturbances in Ca2+ signaling pathways of diseased organs. Hence, PVs appear to be amazingly useful candidate proteins regulating a variety of cellular functions through action on Ca2+ flux management. (shrink)

A choice function C is rational iff: if it allows a path through a sequence of decisions with a particular outcome, then that outcome is amongst the ones that C would have chosen from amongst all the possible outcomes of the sequence. This implies, and it is the strongest definition that implies, that anyone who is irrational could be talked out of their own preferences. It also implies weak but non-vacuous constraints on choices over ends. These do not include alpha (...) or beta. (shrink)

Günümüzde var olanının bilinmeyen yönü üzerine yeniden düşünme kaçınılmaz görünmektedir. Var olanın bilinen yönüne ek olarak bilinmeyen yönünün de anlaşılmasının bir yolu, öyle görülüyor ki, kaynak bütünlüğüne bağlıdır. Var olanın bilinen yönü ve bu yönü açığa çıkarmada işlev yüklenen rasyonel savunu, eleştirel eğilim ve entelektüel çıkarım, kuşkusuz, önemli girişimlerdir. Ancak günümüz dijital çağında, ne var olanın bilinen yönü ne de bu yönü açığa çıkarmaya odaklı çabalar yeter. Tüm bu çıkarımlar, var olanın bilinmeyen yönünü gönül üzerinden keşfe doğru atılan adımlar karşısında, (...) deyim yerindeyse, aciz bile kalabilir. (shrink)

After the death of Mevlana Celaleddin-i Rumi (d.1273), the cult of Mevlevi continued its structuring. Rumi's son Sultan Veled (d.1312) and his grandson Ulu Arif Çelebi (d.1320) contributed greatly to this structuring. Sultan Veled tried to turn the lodge he took over from his father into a systematic sect around Rumi's mystical thought and Mevlevi disciples. Ulu Arif Çelebi, on the other hand, is a very effective name in organizing Mevleviism as a cult. With his systematic studies and (...) travels, he made Mevlevi's spread in lodges and madrasahs, and he made efforts to teach Masnavi, the work of his grandfather Mevlana Celaleddin Rumi, in madrasahs. In addition, Ulu Arif Çelebi asked Ahmet Eflakî to write a book called Ariflerin Menkıbeleri about Rumi’s life, in order to keep his grandfather's memory alive. The entry of Mevlevi into the Ottoman State was through marriage. Mutahhare Hatun, daughter of Sultan Veled, was married to Süleyman Şah, the Germiyanoğulları leader. Süleyman Şah married the daughter of this marriage, Devlet Hatun, to Yıldırım Beyazıt, and left as a dowry Kütahya, Tavsanlı, Simav and Eğrigöz to Ottoman Empire. Yıldırım Bayezıd was appointed as the governor of Kütahya. Mehmet Çelebi was born from this marriage. The title of Çelebi is a title given to the descendants of Rumi, and Mehmet Çelebi, one of the sultans of the Fetret Period (A period of great depression), was one of the grandchildren of Rumi. The children of Mehmet Çelebi are remembered with the title of 'Çelebi'. Through this marriage, Mevlevi began to spread to the Ottoman Empire. Thus, Mevleviism would prevail in the Ottoman Empire, where Ahilik organization and Ahi culture prevailed, and Mevlevihane and Asitane would be established in many parts of the country with the support of the Ottoman State. Mevlana Celaleddin-i Rumi’nin (ö.1273) ölümünden sonra Mevlevilik bir tarikat olarak yapılanmasını sürdürmüştür. Mevlana’nın oğlu Sultan Veled’in (ö.1312) ve torunu Ulu Arif Çelebi’nin (ö.1320) bu yapılanmada katkısı oldukça büyüktür. Sultan Veled babasından devraldığı dergâhı, Mevlana’nın mistik düşüncesi çerçevesinde ve Mevlevi müritler etrafında sistemli bir tarikat haline getirmeye çalışmıştır. Ulu Arif Çelebi ise Mevleviliği bir tarikat olarak örgütlemede oldukça etkili bir isimdir. O sistematik olarak yaptığı çalışmalar ve seyahatlerle Mevleviliğin tekke, zaviye ve medreselerde yayılmasını sağladığı gibi dedesi Mevlana Celaleddin ’in eseri Mesnevi’nin medreselerde okutulması için de çaba sarf etmiştir. Ayrıca Ulu Arif Çelebi, dedesinin hatırasını canlı tutabilmek Ahmet Eflaki adındaki bir yazıcıya Mevlana’nın hayatını yazdırmıştır. (Ariflerin Menkıbeleri kitabı) Mevleviliğin Osmanlı Devleti’ne girişi evlilik yoluyla olmuştur. Sultan Veled’in kızı Mutahhare Hatun, Germiyanoğulları Beyi Süleyman Şah ile evlidir. Süleyman Şah bu evlilikten olan kızı Devlet Hatun’u Osmanlı Devleti’nin o dönem şehzadesi olan Yıldırım Beyazıt ile evlendirmiş ve çeyiz olarak Kütahya, Tavşanlı, Simav ve Eğrigöz dolaylarını Osmanlılara bırakmıştır. Yıldırım Bayezıd ise Kütahya valiliğine getirilmiştir. Bu evlilikten Mehmet Çelebi dünyaya gelmiştir. Çelebi unvanı Mevlana’nın soyundan gelenlere verilen bir unvandır ve Fetret Dönemi padişahlarından olan Mehmet Çelebi, Mevlana’nın torunlarındandır. Mehmet Çelebi’nin çocukları ‘çelebi’ unvanıyla anılmaktadır. Bu evlilik yoluyla Mevlevilik Osmanlı’da yayılmaya başlamıştır. Böylece daha önce Ahilik teşkilatı ve Ahi kültürünün hâkim olduğu Osmanlı Devleti’ne Mevlevilik hâkim olacak ve Osmanlı Devleti’nin desteğiyle ülkenin birçok yerinde Mevlevihane ve Asitane kurulacaktır. (shrink)

Mevlânâ Celâleddin-i Rûmî’yi (öl. 1273) sevenler arasında, Abdurrahman Câmî’ye (öl. 1492) atfedilen Mevlânâ ve Mesnevî-i Şerîf’ini öven “Peygamber değildir ama kitabı vardır.” mazmunu ile meşhur olan bir beyit vardır. İran’da daha çok yaygın olan ve Câmî’nin beytiyle aynı anlamı taşıyan ve ilaveleri olan üç beytin ise, Bahâeddin Âmilî (öl. 1622) tarafından yazıldığı bilinmektedir. Bu beyitlerde Mesnevî’ye verilen “Farsça Kur’an” lakabı ve “bazılarını hidayete, bazılarını dalalete götüren” ibaresi dikkat çekmektedir. Bu beyitlerin içerikleri, Muhammed İkbal (öl. 1938) ve Muhammed Hüseyin Şehriyâr (öl. (...) 1988) gibi son asrın bazı büyük şairlerinin, Reynold Nicholson (öl. 1945) ve Annemarie Schimmel (öl. 2003) gibi müsteşrik yazarların eserlerinde de görünmektedir. Hz. Mevlânâ ise kendisini Kur’ân’ın kölesi ve Hz. Muhammed’in (s.a.v) yolunun toprağı olarak tanıtmış ve anılan beyitlerin ima edebileceği gibi hiçbir zaman peygamberlik iddiasında bulunmamıştır. Ârif şair Mesnevî’nin çeşitli yerlerinde Kur’ân’ın vasıflarını, emir ve nehiylerini, evrensel mesajlarını ve ayetlerin üzerinde tefekkür etmenin önemini serdetmiştir. Kur’ân’ı daha iyi ve doğru kavrayabilmek için neler yapılmalıdır açıklamış ve yöntemler sunmuştur. Kur’ân’daki bazı hikâyeleri tekrar anlatmış ve detaylandırarak şerh etmiştir. Hz. Peygamber efendimizin yüce makamını övmüş, başka peygamberlerin hikâyelerini, onlara gösterdiği saygıyla aktarmıştır. Hz. Mevlânâ ve Mesnevî-i Şerîf methiyesi olarak söylenen şiirlerdeki tanımlar, bir taraftan Mesnevî’nin dibacesinde Mevlânâ’nın kendi kaleminden çıkmış “Bu Mesnevî kitabıdır ve dinin asıllarının asıllarının asıllarıdır.” cümlesinden esinlenmiş olabilir. Mevlânâ bu mukaddimede eserini Kur’an sıfatlarıyla tavsif etmiş ve onun Allah tarafından korunduğunu söylemiştir. Mesnevî şârihi olan İsmail Ankaravî’nin, “Mesnevî Kur’ân ve Hadis tefsirlerinden meydana gelmiş mecmau’l-bahreyndir.” ifadesi de bu konuyu izah etmektedir. Mesnevî’de belirgin bir şekilde ayetlerin şerhi veya ayetlere yönelik telmihler geçmektedir. Toplam iki bin iki yüzü aşkın yerde ayetlere atıf mevcuttur. Bu da Mesnevî’nin Kur’ân’ın bir tür tefsiri olabileceğini işaret etmektedir. Başka bir açıdan bakıldığında, Mesnevî ile Kur’ân arasında çeşitli yazılış ve biçim benzerlikleri kurulabilmektedir. Mesnevî’nin de Kur’ân gibi bir emirle başlaması, bir ilham (vahiy) ürünü olması, başlangıcında tüm kitabın özetinin geçmesi, anlatım şeklinin genelde hikâye ve temsillerle olması, suretten manaya geçip anlaşılması için şerh ve tefsire ihtiyaç olması vb. birçok müşabih veçheleri vardır. Bu bakımlardan, Mesnevî peygamber olmayan biri tarafından Farsça Kur’ân’a benzetilmiştir denilebilir. Bu çalışmada önce bu nitelemenin çıkma ve kullanma serüveni takip edilecek, sonra Mevlânâ’nın Kur’ân hakkındaki görüşleri, Mesnevî’de Kur’ân’ın yeri, Kur’ân ve Mesnevî’nin ortak yönleri ele alınarak neden bu büyük şair ve yazarlar tarafından Mesnevî’ye Farsça Kur’ân denildiği açıklanmaya çalışılacaktır. (shrink)

Bu makalede Basra Muʿtezilesi kelâmcılarından Kādî Abdülcebbâr’ın “Tanrı’yı bilmeye götüren nazar vâciptir” önermesine ilişkin sunduğu epistemolojik çerçeve ele alınacaktır. Kādî Abdülcebbâr’ı bu sorunu tartışmaya iten şey, bir taraftan Tanrı’yı bilmenin bütün dinî hükümlerin dayanağı olması ve bu nedenle kelâmın kurucu ilkesi olması, öte yandan ashâbü’l-maʿârif olarak bilinen Câhız, Ali el-Esvârî, Sümâme b. Eşres gibi Muʿtezile kelâm geleneğine bağlı bazı düşünürlerin Tanrı’yı biliş tarzımızın zorunlu olduğunu ileri sürmeleri ve Ebü’l-Kāsım el-Belhî el-Kaʿbî’nin Tanrı’nın bu dünyada olduğu gibi ahirette de istidlâlî olarak bilineceğini (...) iddia etmesidir. Kādî Abdülcebbâr el-Muğnî külliyatının on ikinci cildi olan en-Nazar ve’l-meʿârif’i bu soruna ayırmış, buradaki düşünceleri öğrencisi Mankdîm tarafından Talik alâ Şerhi’l-Usûli’l-hamse’nin giriş bölümünde yeniden sunulmuştur. Kādî Abdülcebbâr Allah’ın kişiye yüklediği ilk sorumluluğun O’nu bilmeye götüren akıl yürütme olduğunu yazar. Bu önerme iki hususu içermektedir: Birincisi akıl yürütmenin gerekliliği, ikincisi ise Tanrı’yı biliş tarzımızın nazarî oluşu. Kādî Abdülcebbâr ilk olarak Tanrı’yı bilmenin neden gerekli olduğunu temellendirmeye girişir ve bunun için öncelikle vâcibi tanımlar ve kısımlarını açıklar. Ona göre akıl yürütmenin gerekliliği, Tanrı’yı bilmenin akıl yürütme dışında başka bir yolu olmamasından kaynaklanmaktadır. Gerçekte kişinin bilmesi gereken ilk şey Tanrı’dır. Dolayısıyla asl olan Tanrı’yı bilmektir. Bunun nedeni Tanrı’yı bilmenin dışında kalan konuların, Tanrı’yı bilmeye dayanmasıdır. Kādî Abdülcebbâr bunu, söz ve fiil türünden bütün dinî hükümlerin (şerâiʿ), ancak Tanrı’yı bildikten sonra hasen olacağını dile getirerek izah eder. Tanrı’yı bilmek, kendisini ihlal etmenin caiz olmadığı vâciplerdendir. Çünkü Tanrı’yı bilmeyi terk etmek kötüdür. Kötü olan şeylerden sakınmanın gerekliliği aklen sabittir. O hâlde Tanrı’yı bilmeyi terk etme kötülüğünden sakınmak, Tanrı’yı bilmekle mümkün olacağı için Tanrı’yı bilmek gereklidir. Tanrı’yı bilmek akıl yürütmeyle gerçekleştiği için de akıl yürütme, Tanrı’nın bilinmesi gereken ilk şey oluşundan bir pay alarak ilk konuma yükselmektedir. Buradan çıkan ilk sonuç, kişinin mükellef olduğu ilk şeyin Tanrı’yı bilmeye götüren akıl yürütme olduğudur. Kādî Abdülcebbâr, Tanrı’ya ilişkin bilginin nazarîliğini ise Tanrı’nın ne zarurî olarak ne de müşahede ile bilinemeyeceğini göstererek temellendirmeye çalışmaktadır. Bu bağlamda o bilginin neliğini ve türlerini tartışmaya açar. Kādî Abdülcebbâr’ın farklı kelâm eserlerinde yaptığı bilgi tanımlarında ortak olan şey, bilginin “gerekçelendirilmiş doğru inanç” şeklindeki tanımıdır. Bilginin inanç türünden olduğunu düşünen Kādî Abdülcebbâr, aynı zamanda bu inancın doğru olması gerektiğini ve kişinin bu inancına yönelik nefsinin sâkin olması gerektiğini ifade eder. Ardından zorunlu bilgi ve zorunlu bilginin türlerini ele alan Kādî Abdülcebbâr, burada insanın bilme imkanlarıyla uyumlu olarak onun biliş tarzları üzerinden Tanrı’yı bilmenin neden nazarla mümkün olduğunu, bilgilerimizin bütün türlerini ya da biliş tarzlarımızın tamamını söz konusu ederek Tanrı’yı bilmenin bunlardan hangisine dâhil olacağını soruşturur. Zorunlu bilginin ardından müşahede bilgisine yer veren Kādî Abdülcebbâr’a göre Tanrı’ya ilişkin bilgi ne zorunlu bilgiler türüne ne de müşahedeye dayalı bilgiler türüne girmemektedir. Kādî Abdülcebbâr son olarak Tanrı’nın nasıl bilineceği ya da Tanrı’ya ilişkin bilginin hangi bilgi türüne dahil edileceği meselesinin kelâmcılar arasında tartışmalı bir konu olduğunu ve Tanrı’nın teklif devam ederken bu dünyada zarurî olarak bilinmeyeceğini ifade eder. Ancak bu hususta Muʿtezile içerisinden biri Câhız ve Ali el-Esvârî gibi ashâbü’l-maârifin, diğeri Ebü’l-Kāsım el-Belhî el-Kaʿbî’nin muhalefetine yer vererek her iki yaklaşımı sırasıyla hem Tanrı’ya ilişkin bilginin neden zorunlu olamayacağını hem de Tanrı’nın ahirette neden istidlâlî olarak bilinmeyeceğini göstererek yanıtlar. İşte bu makalede Kādî Abdülcebbâr’ın Tanrı’yı biliş tarzımızın epistemolojik statüsüne ilişkin söz konusu görüşlerini analiz ederek, onun Tanrı’ya ilişkin bilginin çıkarımsallığı görüşünün dayandığı epistemolojik temeli ortaya koymaya çalışacağız. (shrink)

On the occasion of the 50th anniversary of C. S. Lewis’s death, a special annotated edition of his Christian classic, The Screwtape Letters, with notes and excerpts from his other works that help illuminate this diabolical masterpiece. Since its publication in 1942, The Screwtape Letters has sold millions of copies worldwide and is recognized as a milestone in the history of popular theology. A masterpiece of satire, it offers a sly and ironic portrayal of human life and foibles from the (...) vantage point of Screwtape, a highly placed assistant to “Our Father Below.” At once wildly comic, deadly serious, and strikingly original, The Screwtape Letters comprises the correspondence of the worldly-wise devil Screwtape and his nephew Wormwood, a novice demon in charge of securing the damnation of an ordinary young man. For the first time, The Screwtape Letters will be presented in full-text accompanied by helpful annotations in a striking two-color format. These annotations will give fans a deeper, more nuanced understanding of the popular book, providing background information, explanations of terms, historical significance, and excerpts from Lewis’s other works that more fully explain the ideas in this volume. For both expert Lewis fans and casual readers, The Screwtape Letters: Annotated Edition will be a beautiful and insightful guide to a beloved classic. (shrink)

My aim in this article is to introduce readers to the topic of exploratory experimentation and briefly explain how the three articles that follow, by Richard Burian, Kevin Elliott, and Maureen O'Malley, advance our understanding of the nature and significance of exploratory research. I suggest that the distinction between exploratory and theory-driven experimentation is multidimensional and that some of the dimensions are continuums. I point out that exploratory experiments are typically theory-informed even if they are not theory-driven. I also distinguish (...) between research programs and experiments. Research programs that are largely exploratory, such as the ones discussed in these case studies, can involve both exploratory and theory-driven experimentation. (shrink)

I argue that mind-independence realism should be characterised in terms of what I call 'essential', rather than 'modal', independence from our mental lives. I explore the connections between the two kinds of independence, and argue that characterizations in terms of essence respect more intuitions about what realism is, harmonize better with standard characterizations of anti-realism, and avert the threat of subversion from Blackburn's quasi-realist.

C A Winch; Education, Literacy and the Development of Rationality, Journal of Philosophy of Education, Volume 17, Issue 2, 30 May 2006, Pages 187–200, https://d.

forthcoming in R. Cameron, B. Hale and A. Hoffmann (ed.s), The Logic, Epistemology and Metaphysics of Modality, Oxford University Press. Presents a concept-grounding account of modal knowledge.

The role of interaction in learning is essential and profound: it must provide the means to solve open problems (those only vaguely specified in advance), but cannot be captured using our familiar formal cognitive tools. This presents an impasse to those confined to present formalisms; but interaction is fundamentally dynamical, not formal, and with its importance thus underlined it invites the development of a distinctively interactivist account of life and mind. This account is provided, from its roots in the interactivist (...) biological constitution of life, through the evolution of the dual internal regulatory capacities expressed as intentionality and intelligence, to its expression in self-directed anticipative learning in persons and in science. (shrink)

One of the important areas where the development of Islamic calligraphy can be observed is the tombstone inscriptions. As a reflection of the evolution of calligraphy in the 18th and 19th centuries of the Ottoman Empire, tombstone inscriptions also began to contain high artistic value. Especially the epitaphs of the tombstones belonging to the noble families, state officials and the people of the palace, combined with the fine workmanship, became works of art. These examples are important records for art history (...) as they mostly contain signatures and dates. Gravestones, which are important in many aspects, especially art, literature and history, are mostly open to the public and therefore to destruction. This situation makes it necessary and meaningful to evaluate historical gravestones in a multi-faceted way and to reveal their value. Therefore, serious research on gravestones is extremely valuable. This article is about the gravestones signed by calligraphers of the cemetery belonging to the Yahya Efendi Complex in Istanbul-Beşiktaş. The study includes the analysis of the data collected before the 2009-2013 restoration, considering the current situation of the cemetery. The cemetery is home to tombstones with high artistic value due to the importance of the buried people. There are over two thousand tombstones in the cemetery, which has an important place within the social complex. Some of these stones attract attention with their decorations and stone workmanship, as well as their inscriptions, which are rare examples of calligraphy art. Among these inscriptions, seventy-nine samples signed by calligraphers were found and these samples were examined within the scope of the article. It is possible to see the prominent artists of the last period among the calligraphers whose works are found in the cemetery. Yahya Efendi Cemetery is home to the signed epitaphs of twenty-seven different calligraphers, mainly Aziz Efendi, Sâmi Efendi, Şefik Efendi, Şevki Efendi, Hulusi Efendi, İzzet Efendi, Nuri Korman, Arif Efendi and Halim Özyazıcı. (shrink)

forthcoming in Philosophy Compass. This is a paper which aims both to survey the field and do some work at its cutting edge.

We have examined only a few of the basic questions about causal inference that result from Reichenbach's two principles. We have not considered what happens when the probability distribution is a mixture of distributions from different causal structures, or how unmeasured common causes can be detected, or what inferences can reliably be drawn about causal relations among unmeasured variables, or the exact advantages that experimental control offers. A good deal is known about these questions, and there is a good deal (...) more to find out. (shrink)

In his bookMinimal Rationality (1986), Christopher Cherniak draws deep and widespread conclusions from our finitude, and not only for philosophy but also for a wide range of science as well. Cherniak's basic idea is that traditional philosophical theories of rationality represent idealisations that are inaccessible to finite rational agents. It is the purpose of this paper to apply a theory of idealisation in science to Cherniak's arguments. The heart of the theory is a distinction between idealisations that represent reversible, solely (...) quantitative simplifications and those that represent irreversible, degenerate idealisations which collapse out essential theoretical structure. I argue that Cherniak's position is best understood as assigning the latter status to traditional rationality theories and that, so understood, his arguments may be illuminated, expanded, and certain common criticisms of them rebutted. The result, however, is a departure from traditional, formalist theories of rationality of a more radical kind than Cherniak contemplates, with widespread ramifications for philosophical theory, especially philosophy of science itself. (shrink)

Filing charges of scientific misconduct can be a risky and dangerous endeavor. This article presents rules of conduct to follow when considering whether to report perceived misconduct, and a set of step-by-step procedures for responsible whistleblowing that describe how to do so once the decision to report misconduct has been made. This advice is framed within the university setting, and may not apply fully in industrial settings.

in American Philosophical Quarterly 44 (3), July 2007, pp. 259-72. Argues that epistemically normative claims are made true by the same facts as, but do not mean the same as, certain natural-sounding claims.

C A Wringe; Pupils’ Rights, Journal of Philosophy of Education, Volume 7, Issue 1, 30 May 2006, Pages 103–115, https://doi.org/10.1111/j.1467-9752.1973.tb00475.

Identity theory The doctrine that mental states are identical with physical states was defended in antiquity by Lucretius and in the early modern era by Hobbes. It achieved considerable prominence in the 1950s as a result of the writings of Herbert Feigl, U. T. Place, and J. J. C. Smart. (See, e.g., Smart (1959). These authors developed reasonably precise formulations of the doctrine, clarified the grounds for embracing it, and responded persuasively to a range of objections. More recently it has (...) been defended systematically by Hill (1991) and Papineau (2002). Other contemporary advocates include Loar (1990), McLaughlin (2004), and Polger (2005). The doctrine also figures explicitly or implicitly in the writings of dualists, who are of course concerned to oppose it. Thus, for example, it plays an important role in Kripke’s influential defense of dualism (Kripke 1980). (shrink)

The Cambridge Companion to the Hebrew Bible and Ethics offers an engaging and informative response to a wide range of ethical issues. Drawing connections between ancient and contemporary ethical problems, the essays address a variety of topics, including student loan debt, criminal justice reform, ethnicity and inclusion, family systems, and military violence. The volume emphasizes the contextual nature of ethical reflection, stressing the importance of historical knowledge and understanding in illuminating the concerns, the logic, and the intentions of the biblical (...) texts. Twenty essays, all specially commissioned for this volume, address the texts' historical and literary contexts and identify key social, political, and cultural factors affecting their ethical ideas. They also explore how these texts can contribute to contemporary ethical discussions. The Cambridge Companion to the Hebrew Bible and Ethics is suitable for use in undergraduate and graduate courses in liberal arts colleges and universities, as well as seminaries. (shrink)